Als kikkerliefhebbers maken we allemaal foto's van onze geliefde dieren. Tegenwoordig maakt het type camera of lens dat je gebruikt niet veel uit, aangezien de kwaliteit varieert van zeer goed tot uitstekend. De meesten van ons plaatsen onze foto's online, of het nu op sociale media of websites is, dus beeldkwaliteit en resolutie zijn niet meer zo cruciaal.
Voor mijn website, Facebook of Instagram zijn resoluties tot 2600 x 1500 pixels prima, en voor schermen is 72 dots per inch (dpi) meer dan genoeg. Maar printen is een heel ander verhaal: elke pixel telt. Voor een geprinte poster van 40 x 50 cm heb je 4800 x 6000 pixels en een resolutie van 300 dpi nodig. Daar komen de duurdere camera's en lenzen echt om de hoek kijken.
Als je je kikkers niet uit hun omgeving (hun vivarium) wilt halen voor een foto, zoals ik, moet je met je camera en macrolens wachten op het perfecte moment. Of je kunt een onverwachte foto maken met alleen je iPhone als dat alles is wat je bij de hand hebt!
Hoe dan ook, ik heb gemerkt dat er in principe twee soorten kikkerfoto's zijn: foto's die inzoomen op de kikker en het volledige lichaam en kleurenpatroon laten zien. Ik zou zeggen dat 95% van de Ranitomeya-foto's op die manier zijn genomen.
Ik noem dit wetenschappelijk correcte afbeeldingen.
Het andere type, dat minder vaak voorkomt, toont onze Ranitomeya-kikkers op een meer artistieke manier of in de context van hun leefomgeving, waardoor de kijker een beter beeld krijgt van hoe ze daadwerkelijk leven.
Hier is een voorbeeld met de volgende twee foto's.
Ik heb deze principes geleerd van een beroemde Costa Ricaanse fotograaf Gregory Basco die op zijn site onder andere leuke e-books verkoopt waarin hij dit soort fotografie uitgebreider uitlegt. Ik oefen nog steeds met dit soort fotografie. Hij heeft ook een uitstekend boek gemaakt over de nationale parken van Costa Rica met prachtige foto's van kikkers, waarin hij zijn principes in de praktijk laat zien. Zie Nationale parken van Costa Rica op Amazon.
Comments